Oyuna dalmış oynayan, çocukları izliyorum. Gelecekte kimler olabileceklerine dair ne çok ipucu veriyorlar aslında. Kimi senarist, kimi yönetmen, kimi oyuncu, kimi de seyirci. Bir de sahnelenen oyunu izleyebilmek için bilet bile alamayanlar var. İşte o an gerçek dünya ve tiyatro sahnesi iç içe geçiyor ve oyun başlıyor. Dışarıda kalan çoktan dışarda. Diğerleri onun varlığından bir haber. O ise dahil olabilmeyi umuyor. ‘’Belki’’ diyor. ‘’ Belki diğer oyunda…’’ Yaşamı boyunca, hayatın farklı alanlarında dışarıda kalacak ve hep umacak, diye içimden geçiyor. Ne yapsam acaba?
”Hadi bakalım çocuklar, arkadaşınızı da oyuna katın”, desem?
Hayır! Olmaz. Gerçek hayatta ona yukarıdan bir el gelip dokunmayacak.
Diğerlerini izlemeye devam ediyorum. Seyirci ,oyuncu, gizli özne senarist, yönetmen derken hepsi yerlerini almış. Eğleniyor görünüyorlar. Sanırım mutluluğun bir sırrını daha buldum! Ne olduğunu bilip, onu da sevebilmek… İşte o zaman izleyin oyunun keyfi nasılda çıkıyor. Hani dünyayı tiyatro sahnesine benzetmiştim ya, bir dünya düşünün; herkes mutlu. Ah! O dışarıda kalan var ya; o da olabilseydi, o da eğlenebilseydi. Demeyin! Bazen insanlar böyle olmaktan beslenebilir. İtilmişlik, unutulmuşluk, tercih edilen bir dramı içine çeke çeke yaşamaktır. Neyse ki oyunu, bildiğimiz türden izleyenler ve oynayanlar çoğunluktadır. Neyse kafamız dağılmasın.
Hepsini tek tek inceliyorum çocukların. Birisi var. Oyunu baştan sona o yazmış. Hatta diyor ki; ‘’ Diğer oyunda şu kuralları değiştireceğim! Böyle kolay oynanıyor’’ .
-Vaaay! Diyorum. İşte sen! Cesursun, risk almaktan ve sonuçlarından korkmuyorsun. İleride, bazen bildiğinden, bazen de sadece canın öyle istediğinden, hayatlara yön vereceksin. Tıpkı bu oyunda olduğu gibi. İçinde iyilik tohumları varsa ne mutlu! Gücün getirebilecekleri, nereden geldiğiyle bağlantılıdır. Umarım iyi yerlerde, iyi şeyler yaparken görürüm seni.
Ben onları izlerken çocuklar aralarında tartışmaya başladı. Sanki hayattan küçük roller kapmak ister gibiydiler. Bu minyatür dünyayı seyretmek ne kadar güzelmiş. ‘’Bak!’’ dedim kendime. Bazılarına seyirci dediysek, tümden hayata seyirci değiller ya. Onlara bak! Seyirci dediklerine bak! Sadece sahnede olmak onlara göre değil, o kadar. Oturduğun yerden konuşmak ve eleştirebilmek daha güzel ve kuşkusuz daha konforlu. Hayat bütününün, çoğunluğu da onlara ait zaten. Hatta, tiyatroda nereye oturacaklarını seçebilenler bile var. Kimisi de son dakika oyuna yetişip, bir köşede zar zor yer bulanlardan. Bizim çocukların oyununda ise durum şöyle; seyirci dediklerim, oyunu tam olarak nasıl oynanması gerektiği gibi oynayanlar. Seyirci değil de oyuncu gibi görünseler de oyuna kendinden bir şey katamayan herkes gibi, tam olarak seyirciler aslında . İleride de bu böyle olacak. Ev, iş, okul, mekan ve ortam fark etmeksizin her yerde, ne olmaları gerekiyorsa o olan, seyirciler olacaklar. Onları birbirlerinden ayıran fark ise, ön veya arka koltukta yer almaları. Oyunculara gelirsek; onlar oyuna da hayata da kendilerinden bir şeyler katabilenlerdir. Oyunu kuramazlar, yazamazlar ve değiştiremezler ama duygularıyla aynı oyunu başka başka yaşarlar ve yaşatırlar. Eleştiriye maruz kalırlar, yönetmenden laf işitirler, senarist onları bir yerden bir yere savurur, ama hep içlerinden geleni yaşarlar. Bizim küçüklerde oyuna ruh katanları ayırıyor gözlerim. Polis oluyor biri, diğeri ise hırsız. İşte bu ikisi! Hemen de tüm zıtlıkları nasıl kuşandılar. Bu ikisinde oyuncu ruhu var. Polis tüm ahlak kurallarını takınırken, hırsız onun karşısında bowling topunun kukaları devirmeye hazırlandığı gibi hazır. Kim kazanacak önemi yok. Sadece rollerin ne kadar iyi oynandığı önemli. Ne olacakları belki yaratılışlarında, belki de içine doğdukları ailenin yapısında gizli olan bu çocukları, her şeyden önce çok severek ve onlar için en iyisini umarak yanlarından ayrılıyorum. Ne olursanız olun ama hep mutlu olun çocuklarım.
Müge Anda
